Patrick, Assistent Supermarktmanager

Patrick (41) is een positivist, zoals je ze maar af en toe tegenkomt. Hij werd geboren met Spina Bifida Occulta - een ‘open rug’. Als kind onderging hij al vele operaties en lopen kost veel kracht. Toch werkt hij ruim 20 jaar fulltime in ons filiaal in Noordwijk en heeft hij als rolstoelhockeyer op het hoogste niveau gespeeld. Zijn beperking heeft hem mentaal sterk gemaakt. Dat is maar goed ook, want ruim een jaar geleden kreeg hij een hersenbloeding. Het gevolg: revalideren en re-integreren. Hoe lukt dat? En welke ondersteuning krijgt hij daarbij?

“Ik ben geboren en getogen in Noordwijk. Ik woon er met veel plezier, inmiddels met mijn vrouw en twee dochters. Veel mensen kennen me, niet alleen omdat ik al zo lang hier in de supermarkt werk, maar ook omdat ik twee keer Noordwijkse sportman van het jaar ben geweest. De derde keer heb ik beleefd geweigerd, want ik vond mijn prestatie in dat jaar minder bijzonder dan in de jaren daarvoor. Ik ben dus een beetje een BN’er - bekende Noordwijker, haha.

Het leukste aan mijn werk is het contact met de klanten. We hebben een behoorlijk grote vaste klantenkring, maar er zijn in de afgelopen jaren ook heel wat nieuwe klanten bijgekomen. Lidl is veel bekender geworden, het assortiment is enorm uitgebreid en dat trekt ook weer nieuw publiek. Als klanten me aanspreken, probeer ik even tijd te maken voor een praatje. Dat is leuk én goed voor de klantenbinding.”

Kijk naar wat je wél kan
“Klanten en collega’s hebben eigenlijk vooral respect voor het feit dat ik ondanks mijn beperking fulltime werk. Ik hoor regelmatig: “Wat knap dat je dit doet.” Zelf vind ik het eigenlijk vrij normaal. Ik denk niet graag in beperkingen, ik focus liever op wat ik wel kan. Mijn collega noemt het wel eens “een beperking met mogelijkheden”. Dat is ook precies hoe we er op het werk mee omgaan. Ik mag niet te zwaar tillen en ik kan ook niet een hele dag lopen, daarom heb ik samen met mijn supermarktmanager gekeken naar mogelijkheden om het werk op de winkelvloer af te wisselen met werkzaamheden waarbij ik kan zitten. En dat is goed gelukt.

Sinds tien jaar ben ik assistent supermarktmanager (ASM). Het leidinggeven is me altijd redelijk makkelijk afgegaan, ook omdat ik iemand ben die zelf van het aanpakken is. “Zien doen, doet doen”, denk ik altijd maar. Dat geldt trouwens ook voor omgaan met verzuim: Collega’s die een tijdje ziek zijn, zeggen soms dat mijn motto: “kijk naar wat je nog wel kan” hen heeft geholpen. Dat vind ik mooi. Maar het allerbelangrijkste in een leidinggevende vind ik dat je laat zien dat je echt luistert naar je collega’s, ook als het een keer minder gaat met iemand.

Er was zeker de mogelijkheid om door te groeien, maar deze functie past gewoon beter in mijn leven. Wel maak ik als een soort ‘plustaak’ de roosters voor ons filiaal. Dat is meteen een voorbeeld van een kleine aanpassing, die het voor mij mogelijk maakte om gewoon 40 uur te werken. Ik zeg maak-te, want dat veranderde toen ik vlak voor de kerstvakantie van 2021, een hersenbloeding kreeg.”

Realistisch positief
“Die dag liep ik samen met mijn vrouw naar school om onze dochters op te halen. Opeens kon ik mijn rechterarm en -been niet goed meer bewegen. Verschillende mensen bij school schoten te hulp en de ambulance werd gebeld. In het ziekenhuis deden ze verschillende testen en scans. Daaruit bleek dat ik een CVA (Cerebro Vasculair Accident) had gehad, in de volksmond: een hersenbloeding. Ik moest voor controle een aantal dagen in het ziekenhuis blijven. In die tijd heb ik alles op alles gezet om thuis te kunnen revalideren. Ik heb ergotherapie geregeld, maakte afspraken met de revalidatiekliniek en liet de artsen zien dat ik voor mezelf kon zorgen. Ik wilde bij mijn gezin zijn.

Inmiddels is de kracht in mijn arm en been weer ongeveer 60%. Werken gaat steeds beter en steeds makkelijker. Ik zit weer op 20 uur per week. In overleg met de bedrijfsarts probeer ik elke twee weken een uurtje meer te werken. Maar de artsen hebben ook gezegd: “100% zal het nooit meer zijn.” Dat is dus ook de realiteit waar ik samen met mijn leidinggevende naar moet kijken. Ik heb inmiddels wel geaccepteerd dat ik gedeeltelijk word afgekeurd, maar dan wel pas als ik helemaal aan het einde van het traject ben en voor het maximale ben gegaan.”

Gewoon proberen
“Ik hoop natuurlijk dat ik nog lang bij Lidl kan blijven werken. Het begrip en respect is, door wat me is overkomen, in elk geval alleen maar groter geworden. In het begin van mijn revalidatie was ik bijvoorbeeld gevoeliger voor prikkels en overbelasting. Het helpt als ik even een momentje rust pak. Die ruimte krijg ik dan ook. Dat is fijn en daardoor gaat het al een stuk beter nu. We hebben afgesproken dat ik er zelf op let dat ik op tijd een time-out neem, als dat nodig is. Dat is nog best een uitdaging, want mijn positiviteit kan soms ook een valkuil zijn.

Ik vind het een goede zaak dat er aandacht is voor diversiteit en inclusie binnen Lidl. Tegen mensen met een beperking die niet goed durven solliciteren of denken dat ze toch niet worden aangenomen zou ik zeggen: gewoon proberen. En vooral duidelijk zijn over wat de werkgever kan verwachten van je. Je beperking is misschien zichtbaarder dan je sterke punten, dus benoem die vooral.”