Tonnie, Assistent Supermarktmanager

Stel je voor, je werkt al jaren met veel plezier in de supermarkt als ineens je leven op z’n kop komt te staan door een zieke partner. Het overkwam Tonnie (42). Haar man kreeg zo’n 7 jaar geleden de diagnose ALS. Het was het begin van een periode waarin Tonnie, als mantelzorger voor haar man, werk en zorg moest zien te combineren. Hoe gaat dat? En welke rol speelt #teamlidl daarbij?

“Ik werk al 26 jaar voor Lidl. Dat is bijna net zo lang als Lidl in Nederland is. Ik ben gestart als verkoopmedewerker. In die functie heb ik eigenlijk alles wel gedaan, AGF, non-food, kassa, kruidenierswaren. Elke dag is weer een uitdaging. Geen dag is hetzelfde. Dat vind ik wel het leukst aan mijn werk. En mijn collega’s natuurlijk. We hebben een fijn team hier.

Zo’n 10 jaar geleden kreeg ik van mijn leidinggevende de vraag of ik wilde doorgroeien naar assistent supermarktmanager (ASM). Een prachtige kans natuurlijk, maar het was een wat onrustige periode thuis. Mijn man kreeg problemen met zijn gezondheid. We moesten regelmatig naar het ziekenhuis voor allerlei onderzoeken, maar toch bleef het lang onduidelijk wat er met hem aan de hand was. Tot 2017 toen uiteindelijk ALS bij hem werd vastgesteld.

Fijn als er wordt meegedacht

“De periode voor de diagnose bracht veel onzekerheid met zich mee. Mijn hoofd zat te vol om na te denken over een volgende stap op mijn werk. Toen de diagnose er eenmaal was, wist ik in elk geval waar ik rekening mee moest houden. Dus toen mij opnieuw werd gevraagd of ik ASM wilde worden heb ik daar eerst over gesproken met een collega. Die overtuigde me dat ik met mijn ervaring de stap makkelijk zou kunnen zetten. Dus ging ik in gesprek met mijn rayonmanager.

We waren het eigenlijk snel eens. Mijn rayonmanager begreep mijn situatie. We spraken af dat ik als ASM in mijn eigen filiaal zou blijven en dat ik vaste werkdagen kreeg. Op die manier kon ik makkelijker alles regelen in mijn thuissituatie. En zo werd ik in 2017 toch ASM

Goede afspraken

“Ik werk 4 hele dagen. Op die dagen heb ik iemand in huis die zorgt voor mijn man. Die betalen we vanuit het persoonsgebonden budget van de zorgverzekering. Gelukkig hebben we twee dames kunnen vinden met wie we meteen een klik hadden.

De overige dagen zorg ik zelf voor mijn man. Hij zit inmiddels in een rolstoel. Ik zie het natuurlijk niet als een last, maar mantelzorg is niet de makkelijkste taak die je op je kunt nemen. Gelukkig helpen mijn zoons van 20 en 17 ook waar ze kunnen. En 3 keer in de week komt de wijkverpleegkundige een kijkje nemen.

Zo combineerde ik een tijdlang werk en zorg. Ik moet zeggen dat ik ook volop steun kreeg van het team. Als bijvoorbeeld het alarm af zou gaan ’s nachts dan hoef ik niet naar de winkel, twee andere collega’s doen dat. Zo wordt er wel meegedacht. Daardoor was het redelijk vol te houden. Totdat mijn man een hartinfarct kreeg. Hij heeft een week in het ziekenhuis gelegen. Ik had er slapeloze nachten van. Die spanning brak me op. Ik kan veel aan, maar nu werd het mij te veel. Ik kwam even thuis te zitten.

Er is veel mogelijk

“Mijn rayonmanager heeft toen voorgesteld om een Lidl Drive traject te doen. Je krijgt dan een coach met wie je kunt praten. Door die gesprekken heb ik beter inzicht in mijzelf gekregen. Ik cijfer mezelf te vaak weg. Ik zie nu in dat het belangrijk is om ook tijd voor mij vrij te houden. Om zelf overeind te blijven. Ik ben blij dat mijn leidinggevende mij deze mogelijkheid heeft geboden. Het gaat nu beter.

Ik hoop niet dat andere collega’s ermee te maken krijgen. Maar als je noodgedwongen mantelzorger wordt dan zou ik adviseren om goede afspraken te maken op je werk. Dat helpt je om het allemaal goed te kunnen plannen. Mijn ervaring is dat er veel mogelijk is. En vind iemand met wie je over je situatie kunt praten. Het helpt echt.”